Het is nergens voor nodig, maar voor sommige leerlingen brengt het zoeken van een vervolgopleiding stress met zich mee.

Om te beginnen moet je je vooral oriënteren in de schooljaren waarin je ook al een diploma moet halen (prestatiestress). Vervolgens zijn er tienduizend opleidingen waaruit je moet kiezen (keuzestress) en moet jouw keuze je echt heel gelukkig maken (faalstress). Dat moet wel onhaalbaar zijn voor een eerstejaars student (brugklasserstress). Verder wil je geen grote studieschuld (geldstress) en wel een flinke bijbaan (slaaptekortstress) want je moet kunnen meedoen met de andere studenten (fear-of-missing-outstress).

Deze opsomming is natuurlijk sterk overdreven. Tel maar eens hoe vaak het woordje ‘moet’ erin voorkomt en hoe vaak dat onterecht is. Wat vooral moet, is je niet gek laten maken. Dat hoeft ook niet, want LOB is nog nooit zo goed geweest als nu.

Maak dus gebruik van de prima keuzehulp-middelen die er zijn en laat je adviseren door de mensen om je heen: je ouders, je vrienden, familie, je mentor en de decaan of LOB-coach. Mensen die jou kennen en het goed met je voor hebben.

Dat doe je niet om precies uit te voeren wat zij zeggen. Nee, je luistert naar hun adviezen en vergelijkt die met de ideeën die je zelf al (een beetje) had. Je bezoekt Open Dagen, doet mee aan proefstuderen of een snuffelstage en langzamerhand wordt je toekomstbeeld steeds scherper.

En houd ook dan rekening met een mogelijke teleurstelling. De route naar een prettig bestaan gaat vrijwel nooit over een kaarsrechte, strak geasfalteerde, vierbaans snelweg. Dan weer dwingt het leven je naar links en kom je er daar achter dat een oversteek naar rechts nu een goede actie is. Op al die plaatsen doe je ervaringen op die je verder helpen.

Denk bij al je keuzes goed na over wat jou waarschijnlijk het meest gelukkig gaat maken. Een grote mate van welzijn is belangrijker dan een grote mate van  welvaart.

Hoe hebben de studenten hieronder dat gefikst?